در سال ١٩٦٢، كلِر بوث لوس (Clare Boothe Luce)، يكي از نخستين زناني كه در كنگره امريكا خدمت كرد، به جان اف. کندی، رئیس جمهور وقت، نصیحتی کرد. او گفت:

هر مرد بزرگی در یک عبارت خلاصه می‌شود.

عبارت آبراهام لینکلن این بود:

او اتحاد را حفظ و بردگان را آزاد کرد.

عبارت فرانکلین روزولت چنین بود:

او ما را از رکود اقتصادی بزرگی نجات داد و کمک کرد که در جنگ جهانی پیروز شویم.

لوس می‌ترسید که ذهن کندی چنان درگیر اولویت‌های مختلف باشد که عبارت او پاراگرافی به هم ریخته از کار درآید.

لازم نیست رئیس جمهور امریکا باشيد که از این داستان درس بگیرید.

یک راه برای جهت دادن زندگی‌تان در راه آرمانی بزرگ‌تر این است که درباره‌ی عبارتی که خود شما در آن خلاصه می‌شوید، فکر کنید.

شاید آن عبارت چنین باشد:

او چهار تا بچه بزرگ کرد که هر کدام زندگی شادی دارند و افراد سالمی در این اجتماع هستند.

يا،

او وسیله‌ای اختراع کرد که زندگی مردم را آسان‌تر کرد.

یا،

او هر کس را که به مطب او مراجعه می‌کرد، سوای توانایی‌اش برای پرداخت حق معاینه، معالجه می‌کرد.

یا،

او به دو نسل از کودکان خواندن یاد داد.

در این حال که دارید درباره‌ی آرمان خود می‌اندیشید، ابتدا از این سؤال بزرگ شروع کنید:

عبارت شما کدام است؟

از كتاب انگيزه، نوشته دانيل پينك

 

پ.ن: چيزي كه خيلي براي من جالب بود اينه كه پينك مي‌گه لازم نيست اون عبارت، يه آرمان ايده‌آليستي باشه.

وقتي كه نوشته‌هاي ده سال پيشمو نگاه مي‌كنم مي‌بينم كه نوجواني من گره خورده بود با عباراتي به بلنداي يك مثنوي هفتاد من از تمام مشكلات تاريخ بشر، كه نه فهم دقيقي ازش داشتم و نه ابزارهاي لازم براي تحققش و نه ظرفيت كافي براي انجامش.

فكر مي‌كردم كه بايد با يك نگاه حداكثري، دِين انساني خودمو به تاريخ ادا كنم و عالمي از نو بسازم و از نو آدمي.

غافل از اينكه:

انسان بودن شاید، به معنی تلاش برای بهتر کردن دنیا باشد، هر چقدر هم کوچک حتی به اندازه ترسیم گلی ساده بر روی سنگی در بیابان افتاده، جایی که هرگز دیده نخواهد شد.

 محمدرضا شعبانعلي